Tijdens een workshop wildplukken werd me gevraagd op mijn buik in het gras te liggen en een stukje grond van 10 cm eens aandachtig te bekijken.

Eerst voelde ik weerstand. Het idee dat je niet weet waar je allemaal in gaat liggen…brr. Misschien word ik wel geprikt, is er op dat gras geplast door een hond of vos of weet ik veel. De jeuk begon al voordat ik ging liggen.

Ik ging liggen en rook het gras en de aarde. Ik herinnerde me hoe het voelde om als kind gewoon in het gras te zitten zonder angst of erover na te denken. Als kind en jong volwassene deed ik niet anders. Ik groeide op in de weekenden en vakanties op een kleine camping in Brabant. Daar gingen we slootje springen, kikkervisjes vangen, struinden we door maisvelden om daar een geheime plek te maken. We plukten en aten bramen zo van de struik en liepen hele dagen op blote voeten. Op het grasveld maakten we kettingen van madeliefjes.

JE WEET NIET WAT JE NIET WEET

Aandachtig keek ik naar de 10 cm voor me. Er ging een wereld voor me open. Het een na het andere kleine beestje kwam voorbij. Op die 10 cm was enorm veel leven en ik had echt geen idee! Geboeid bleef ik kijken, ik dacht niet meer aan jeuk of eventuele prikkers die mij konden pakken. Het was geweldig.

Ik ervaarde rust en verwondering. Je weet niet wat je niet weet kwam in me op.

VERGROOTGLAS

Een tijdje geleden kreeg ik symbolisch een vergrootglas als cadeau. Om me te helpen herinneren aan het feit dat aan alles 2 kanten zit en er meerdere perspectieven zijn. We kwamen er niet uit inzake alles wat er de afgelopen 2,5 jaar en nu in de wereld en in ons land aan de hand is. Ik dacht er zus over en die ander dacht er zo over. Diegene had zeker een punt. Van dichtbij is alles groter, niets is zwart/wit. En je focussen op wat energie geeft is een goed advies dat ik ook zeker ter harte neem.

Tegelijkertijd denk ik nu. Als je een vergrootglas op iets zet zie je meer. Je ontdekt wat er onder het groene grasveld zit zeg maar. Ik bedoel het positief. Je kunt rennen door een bloemenveld en dan alleen de mooie kleuren zien en geen idee hebben van de dieren die je in dat veld vertrapt.

INZOOMEN

In waar we nu inzitten vind ik dit toepasselijk. Als je alleen naar het grote plaatje kijkt en niet inzoomt op zaken zie je misschien niet wat je eigenlijk ook zou ‘moeten’ zien. Om dan echt het geheel te kunnen aanschouwen. Maar dit vergt durf en aandacht.

In je persoonlijk leven is dat ook zo. Dat is waar coaching wat mij betreft over gaat. Een vergrootglas zetten op aspecten in je leven die niet zo lekker lopen, waar je tegenaan hikt en die ervoor zorgen dat je stil blijft staan vergen soms ook een vergrootglas. Komt daar de uitdrukking ‘jezelf onder de loep nemen’ misschien vandaan?

Durf je stil te zitten in het gras, ondanks je weerstand en de jeuk voor wat er misschien gebeuren zal of wat je zult aantreffen? En die kan 2 kanten op. Je zou erachter kunnen komen dat wat je dacht wat lelijk is mooier is dan dat het lijkt, of je ziet dat wat je dacht dat mooi is eigenlijk ook wel wat lelijke kantjes heeft.

Liefs, Bri