Gister had ik een moeilijke opdracht voor mijn opleiding. 1 waar ik echt een knoop van in mijn buik had en al wat tranen om had gelaten tijdens een oefenmoment afgelopen zondag.

Het zit zo.

Mijn toekomstige coachklanten kunnen een assessment doen (De ‘ELI’ = Energy Leadership Index) die ze laat zien hoe ze naar de wereld kijken in hun dagelijks leven en hoe ze, als ze stress ervaren reageren. Deze reacties zijn vaak gebaseerd op overtuigingen, dingen die je in het verleden hebt meegemaakt, onze waardes en interpretaties die je hebt op de situatie. En die stressreactie geeft vaak een tunnelvisie. Je ziet geen andere mogelijkheden.

Het is een bewustwordings-assesment voor groei. Niet om je te labelen in ‘dit is dus wat het is en doe het er maar mee’. Maar om je te laten zien dat de gedachte ’tja zo ben ik nu eenmaal’ misschien niet helemaal terecht is.

Het is een supergave tool die je laat zien waar er punten zijn waar je aan kunt werken en het laat duidelijk zien dat, als je vanuit een ander perspectief gaat reageren, er veel meer op je pad komt van wat je eigenlijk wel wilt.

En de resultaten van deze assessment (de Debrief) ga ik dan met mijn klanten bespreken en ze zelf laten inzien dat elke situatie een moment is om iets van te leren. En dat je geen fouten kunt maken. Je doet wat je weet en kunt en er is altijd ruimte voor verbetering.

Volg je het nog?

Anyway, die opdracht dus. Ter voorbereiding zou het handig zijn als ik tussen de bedrijven door 7 online klasjes van 1,5 uur en 3 audio opnames van een uur volgde maar daar had ik geen tijd voor gehad dus was pas halverwege, een boek van 30 pagina’s info zou ook helpen en mijn klasgenoten gaven me allerlei samenvattingen waar ik ook mee mocht werken. Bless them.

Alleen IK * KREEG * HET *GEWOON * NIET * OP * EEN * RIJTJE. Uren zit ik achter die computer en heb allerlei documenten gefabriceerd maar OMG dat bloody stemmetje bleef maar roepen. Briii je bent er nog niet klaar voor, je hebt het nog niet in de smiezen!

En toen ging ik dus gister mijn 4e ELI Debrief oefenen en ik wrong me in allerlei bochten naar mijn oefen-medestudent/klant toe om uit te leggen dat dit echt alleen maar oefenen was hoor en nouja laten we maar beginnen we zien wel. Ik scheet 7 kleuren.

Achteraf was het de beste Debrief tot nu toe en heb ik hem ingestuurd om te laten beoordelen voor mijn examen. Ik besefte me dat het klopt ’you cannot make a mistake’. Het is altijd ok, ook al had dit echt maar een oefenmoment geweest, was het ook goed. Ik heb mezelf zo enorm op mijn kop gegeven de hele week, ervaarde mega stress en dus lukte het me niet het geheel op een rijtje te krijgen. Ik zei alleen maar tegen mezelf: kanjenietkanjenietkanjeniet en dat had ook zijn weerslag op mijn dagelijks leven.

Want ‘s morgens om 6u deed ik mijn ogen open en dook gelijk in die boeken. Iedere vrije minuut schoot ik achter de computer maar kwam er niets uit mijn handen. Mijn stress reactie en hoe ik eigenlijk in het leven wil staan matchte voor geen meter! En zo werkt dat dus. Inzichtmomentje.

‘If we treated our friends like we treat ourselves, we’d all go to jail’
~unknown~

Ik ga relaxed slapen zo meteen en vertrouw erop dat wanneer de tijd rijp is, ik alles voor elkaar krijg dat ik voor ogen heb. Met meer rust en vertrouwen. Fijn idee.